Ασφυξία...

Ασφυξία...

Στριμωγμένα συναισθήματα που αγωνίζονται να ελευθερωθούν...
Εχω την ανάγκη να κλάψω,να βάλω μέσα στα δάκρυα μου όλα αυτά που θέλω να πετάξω στα σκουπίδια...Αλλά δεν μπορώ...Ποτέ δεν μπόρεσα...Ένας κόμπος στο στομάχι,θέλω να εκραγώ,πρέπει να εκραγώ,πρέπει να μιλήσω αλλά δεν μπορω,τα λόγια δεν συνδέονται μεταξύ τους,δεν βγάζουν νόημα,ποτέ δεν ημουν καλή σε αυτό...

Κι εσύ δεν είσαι εδώ...Δε φταις,όχι δε φταις...Το ξέρω ότι αν μπορούσες θα έκανες τα πάντα για να με ηρεμήσεις,το ξέρω αλλά δεν είναι λάθος σου,δεν μπορείς...Κανείς δεν μπορεί μόνο εγώ μπορω,μόνο εγώ φταίω που έφτασα τα πράγματα ως εδώ...Ναι ήθελα να γνωρίσω τα όρια μου, να τεστάρω τις αντοχές μου,να παίξω,να παίξω με τη ζωή,με τη ζωή και την τύχη,ήθελα να ξεφύγω από την αδράνεια,να δώσω νόημα,το έδωσα ναι τα κατάφερα,δεν το μετανιώνω,όχι σε καμία περίπτωση δεν το μετανιώνω...

Και τσουπ!Να!Ξαναεμφανίζεται το χάος,το χάος στις σκέψεις μου,το χάος στις πράξεις μου στα λόγια μου...Αυτό που ήταν πάντα ορατό κι εγώ προσπαθούσα να το διώξω...Όμως τώρα ξέρω,δεν είναι αυτή η λύση,είναι κομμάτι του εαυτού μου αυτή η κατάσταση είμαι εγώ...

Πρέπει να ζήσω με αυτό,πρέπει να μάθω πάντα να μην κουκουλώνω το χάος μου κάτω από ένα σεντόνι ώστε να φαίνεται λευκό και καθαρό κι ωραίο...Πρέπει να μπαίνω εγώ κάτω από αυτό το σεντόνι και να ξεχωρίζω έναν έναν τους κόμπους,με υπομονή κι επιμονή-θυμάσαι?αυτό εσύ μου το έμαθες!-αλλά πρέπει αν με δω στην πράξη,η πάλη,εκείνη η πάλη με τα φαντάσματα μέσα μας,με τους δαιμονές μας,αυτά που φυλακίζουν την ψυχή μας...Δεν υπάρχει ελευθερία αν δεν έχεις ελευθερωθεί από τα πάθη σου,η αιχμαλωσία των συναισθημάτων είναι χειρότερη απο την σωματική....

Θέλω να έρθω εκεί που είσαι,το ξέρω ότι δεν μπορώ,απλά νιώθω την ανάγκη να σου πω ότι το θέλω...Μόνο εσύ μπορείς να με βγάλεις από αυτό το αδιέξοδο...

Όμως από την άλλη δε θέλω να ανησυχείς για μένα...Με σκοτώνει να ξέρω ότι κάποιος ανησυχεί για μένα...Ότι ενα κομμάτι δικό μου ταράζει ένα δικό του κομμάτι...Θέλω για σένα να είμαι πάντα η μικρή σου...Αυτό απλά...Έχω δύναμη,έχω αντοχή,εσένα δεν έχω...

Το μόνο πράγμα που μπορεί να μου δείξει το δρόμο τώρα είναι η τύχη...Αυτή η τρελή θεά που μας κάνει όλους ότι θέλει χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι...Κι είμαι ικανή στο βωμό της τύχης να τα θυσιασω όλα...

Καληνύχτα...
Σ'αγαπάω...Μου λείπεις...
Θέλω να περνάς καλα...

Έβαλε τα χεράκια της κι εβγαλε τα ματάκια της...

Ήθελε να γνωρίσει την άλλη πλευρά...Τη γνώρισε...

Τώρα είναι μια άλλη...Δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της...

Έζησε την ευτυχία...Όμως η ευτυχία έχει μεγάλο κόστος...

Και τώρα το πληρώνει...

Θέλει δύναμη για να τα καταφέρει...Θα τη βρει...

Θέλει αντοχές...Ευτυχώς έχει αρκετές...

Αυτό που δεν ξέρει είναι για πόσο ακόμα...

-Για όσο είσαι ζωντανή,της λέει μια φωνή μέσα της.

-Δεν ξέρω,λέει ως συνήθως η άλλη.

Η πρώτη όμως εξακολουθεί να είναι πιο δυνατή...Κι είναι αυτή πως της δίνει δύναμη κι αντοχή...

Θα τα καταφέρει...

Back to reality...

Κι από σήμερα επιστροφή στην πραγματικότητα...

Why do all good things come to an end???

Ήταν ένα παιχνίδι...

Έτσι νόμιζε..Νόμιζε ότι έπαιζε...

Ένα παιχνίδι επικράτησης ίσως...Ποιός θα καταφέρει να βγει από πάνω...

-Δεν υπάρχει αυτό που λες!!Εγώ δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο...

Έτσι έλεγε κι επέμενε...Κι όπως έκανε πάντα,προσπαθούσε να κρύψει τις ανασφάλειες της πίσω από μια παιδιάστικη επιθετικότητα...Όπως η γάτα σηκώνει το τριχωμά της και τεντώνεται όταν φοβαται,για να δείξει μεγαλύτερη και πιο δυνατη...

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κι εκείνη ήταν μια μικρή γατούλα που ήθελε αγγαλιές,ασφάλεια,ενά ζεστό σπιτάκι αλλά της άρεσε κιόλας να ανεβαίνει στα κάγγελα της βεράντας και να ισορροπει με τα μικρά της ποδαράκια χωρίς να φοβάται πως θα πέσει,με την σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που της δίνει ο τίτλος της εφτάψυχης...

Ναι έτσι ήταν κι αυτή...Έπαιζε με τις αντοχές της...

Ήθελε να δει ως που μπορούσε να φτάσει.Να ανακαλύψει τα όριά της...
Έτσι ήταν από μικρή .Τρωγόταν με τα ρούχα της...
Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με κάτι φυσιολογικό,με κάτι απλό...
Έπρεπε να φάει τα μουτρα της για να ικανοποιηθεί.

Έτσι λοιπόν έμπλεξε σ'αυτή την ιστορία...Μόλις κατάλαβε ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά για μια στιγμή έκανε ένα βήμα πίσω...Όμως ήταν αργά...Είχε ήδη πιαστεί στα δίχτυα του...Και χωρίς να το καταλάβει αυτός ο ενθουσιασμός την παρέσυρε...Την πήγε εκεί που ήθελε να φτάσει...Στην άλλη πλευρά...Την έκανε να ξεπεράσει τα όρια της από πολλές απόψεις...

-Επαιζες με τη φωτιά κοριτσάκι...Κι όσοι παίζουν με τη φωτιά πάντα καίγονται στο τέλος...
Έτσι κι εσύ...Έπαιξες κι έχασες...
-Ναι έχασα...Αν κέρδιζα όμως θα έχανα ακόμη περισσότερα...


Τρείς βδομάδες...Τρείς βδομάδες ήταν αρκετές για να έρθουν τα πάνω κάτω...
Εκείνος προκαλούσε κι εκείνη έκανε τα πάντα για να αποδείξει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του κάνει τη χάρη...Όμως στο τέλος πάντα εκείνος κέρδιζε...
Ήταν νομίζω ένα είδος διαστροφής...Μιας διπλής διαστροφής...Η διαστροφή του ενός συμπλήρωνε τη διαστροφή του άλλου...
Εκείνος εβρισκέ ικανοποίηση στο να την κάνει να ξεπερνά τα όριά της...
Εκείνη χρειαζόταν κάποιον να την ξεσηκώσει και να την κάνει να πραγματοποιήσει όσα σκεφτόταν κρυφα και δίσταζε να κάνει...Πίστευε πως μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος άξιζε να την έχει...Αλλά αργησε πολύ να το παραδεχτεί...
Σιγά-σιγά συνειδητοποίησε ότι άρχισε να νιώθει εκείνο το έντονο συναίσθημα που αναζητούσε καιρό...Ναι επιτέλους!!!Είχε ερωτευτεί κι εκείνη!!Εκείνο το ανάποδο πλάσμα που δεν χωρούσε πουθενά τώρα έλιωνε για κάποιον...Όμως εξακολουθούσε να μην το παραδέχεται...

Στο τέλος δεν χρειαζόταν να το παραδεχτεί...Τα πραγματα είχαν πάρει απο μόνα τους το δρόμο τους...

Όμως όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν γρήγορα-τι κοινότυπο!-και είχε έρθει η ώρα που θα τον έχανε...Ηλπιζε όχι για πάντα...Αλλά ήξερε πως θα ήταν αρκετά για να τον επιθυμήσει...Ναι,θα της έλειπε η αγγαλιά του...Το αρωμά του...Η φωνή του...

Κι επίσης ήξερε πως απο δω και πέρα τίποτα δεν θα της φαινόταν ίδιο...Αυτό το τίμημα έχει η ευτυχία...Όταν την γνωρίσεις μετά δεν σε ικανοποιεί τίποτα κατώτερο από αυτη...

Άλλη μια μέρα της έμενε...Άλλη μια μέρα θα τον έβλεπε...Μετά θα τον έχανε...

Και τώρα καθόταν μόνη της και το σκεφτόταν...Γιατί όλα τα καλά να διαρκούν τόσο λίγο??
Έκανε την ερώτηση στον εαυτό της όμως ήξερε την απάντηση...
Άλλωστε εκείνη ήξερε να δίνει πάντα μια απάντηση...Είχε πάντα μιλύση έτοιμη για κάθε περισταση όσον αφορά τις υποθέσεις των άλλων...Μόνο στις δικές τής υποθέσεις δεν τα κατάφερνε καλά...

Αν της έκαναν αυτή την ερώτηση παλιότερα θα έλεγε:
"Όλα τα καλά διαρκούν λίγο γιατί αν διαρκούσαν πολύ θα ήταν βαρετα..."

Όμως τώρα δεν μπορούσε να το πει αυτό...Ήξερε καλά ότι ποτε δε θα το βαριόταν όλο αυτό...

Ήξερε ότι θα της κόστιζε πολύ...

Χαιρόταν όμως τουλάχιστον που το ένιωσε...Ένιωσε αυτό το υπέροχο συναισθημα...Κι ευχαριστούσε την τύχη της γιατί ήξερε καλά πως άλλοι δεν είχαν την χαρά να το ζήσουν αυτό ούτε σε μια ολόκληρη ζωή...

Καλή χρονιά σε όλους!!!

Εύχομαι ο νέος χρόνος να σας φέρει ότι επιθυμείτε...