Καληνύχτα

Και τώρα ήρθε η ώρα να κοιμηθώ...Ελπίζω απόψε να σε ονειρευτώ...

Όχι όπως είσαι τώρα όμως...Όπως ήσουν τον Δεκεμβρη που μας πέρασε...Θα ήθελα πολυ να είχε σταματήσει εκεί ο χρόνος...

Καληνύχτα...Και φιλιά πολλά...Στα δίνω κι ας μην ανταποδώσεις...Καληνύχτα...

Χωρίς τίτλο αυτή τη φορά...

Βυθίζομαι...
Ξαπλωμένη ανάσκελα,δεν κοιτάω κάτω,όμως αυτό το κάτω με τραβάει,με ρουφάει..
Όχι,δεν πνίγομαι...Αν ένιωθα να πνίγομαι ίσως και να αντιστεκόμουν,ίσως να προσπαθούσα να ξεφύγω από αυτο που ξέρω ότι δεν είναι για καλό...
Όχι δεν πνίγομαι,δεν έχω αυτή την πολυτέλεια, απλά βυθίζομαι...

Το ξέρω, το ξέρω αυτό το σενάριο, το έχω ξαναδεί..
Τα έχω ξαναδεί όλα να παίρνουν αυτό το χρώμα, αυτό το μωβ...Όχι δεν είναι μαύρο, μωβ είναι, είναι αυτό το μωβ το βαθύ,που σε ζαλίζει...Το χρώμα της μελαγχολίας..
"Λένε πως η μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη" είχα διαβασει κάπου...
Τι γίνεται αν έχεις δώσει όλη την αγάπη σου στους άλλους και δεν έχεις κρατήσει τίποτα για τον εαυτό σου??Ή μήπως αυτό που έδινες δεν ήταν αγάπη, γιατί αν ήταν δεν θα έφευγαν στο τέλος όλοι μακριά σου...
Δεν ξέρω, απλά δεν ξέρω...

"Πρέπει να προχωρήσω" αυτό λένε όλοι..Να προχωρήσω..
Γιατί είναι τόσο δύσκολο όμως...
Πάντα είχα μια απίστευτη ευκολία στο να τα ισοπεδώνω όλα και να ξαναρχίζω από την αρχή...
Όμως τώρα??Το έχασα κι αυτό όπως πολλά αλλα από εμένα...
"Ωριμάζω"...Το λέω κι όποιος το ακούει σκάει στα γέλια, αυτά τα τρανταχτα ενοχλητικά χαχανίσματα...Το αστείο της ημέρας...

Τώρα γιατί δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το παρελθόν? Γιατί δεν μπορώ να τα διαγράψω όλα και να αρχίσω από την αρχή όπως έκανα πάντα, που μουτζούρωνα το χαρτί, το πέταγα κι άρχιζα να γράφω σε νέα σελίδα..
Μάλλον είμαι στην τελευταία σελίδα αυτού του τετραδίου, ίσως αυτή τη φορά δε με παίρνει για νέα αρχή...

Βυθίζομαι...
Κι άλλο...Κι άλλο...Φαίνεται καθαρά τώρα ο βυθός..Και πες ότι φτάνω κάτω...Ξέρω πως είναι, έχω ξαναφτάσει εκεί κάτω...Αλλά τώρα φαίνεται πιο δύσκολο, πιο βαρύ να ξανανέβω...
Κι εσύ...Κάνεις τα πάντα για να νιώθω καλά..."Τι σου λείπει? Έχεις τα πάντα, έχεις κι εμένα τι άλλο θες??"
Έλα μου ντε..Τι άλλο μου λείπει? Μακάρι να ήξερα, να στο ζητούσα, ξέρω ότι θα έκανες τα πάντα για να μου το δώσεις...
Κι εγώ...Σου δίνω ότι έχω... Τι έχω όμως? Μου έμεινε και τίποτα?
"Αγάπη μου πως θα μ'αντέξεις?Που είμαι παραξενο παιδί, σκοτεινό..."

Και μετά είναι κι οι Ερινύες... Αυτές οι μικρές κυρίες...Τις είχα από παιδί για παρέα γιατί κάποιοι χωρίς να με ρωτήσουν αν τις ήθελα φρόντισαν να μου τις φορτώσουν και να τις θρέψουν μια χαρα...
"Time and again I tell myself I'll stay clean tonight...But the little green wheels are following me...Oh no not again..."
Έκαναν κι άλλα χωρίς να με ρωτήσουν...
Έκαναν και κάποια άλλα που πρώτα με ρώτησαν,οφείλω να το ομολογήσω..Αλλά εγώ απαντούσα "Δεν πειράζει"...Δωστε μου συγχαρητήρια τώρα...Και γελάστε πάλι όλοι μαζί με αυτό το τρανταχτο γέλιο...
Δεν πειράζει όμως χαλάλι...(Νατο πάλι! Είμαι αδιορθωτη δε νομίζετε??)

Αδιοθωτή...