Ένα κομμάτι της ψυχής μου προσπάθησα να σου δώσω...
Δεν το τσιγκουνεύτηκα...Πήρες μεγάλο μερίδιο...
Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό...
Γιατι,αλήθεια???Ακόμη αναρωτιέμαι...Αναρωτιέμαι πως εγώ που ήμουν τόσο τσιγκούνα με την αγάπη μου,την έδωσα τόσο απλόχερα σε σενα...
Από μικρή ξεψειρριζα τα πάντα και τους πάντες...Έβαζα τους ανθρώπους σε κατηγορίες...Ακόμη και μικρά ασήμαντα ελαττώματα αρκούσαν για να διώξω από δίπλα μου ανθρώπους που θα μπορούσαν να μου δώσουν και να πάρουν από εμένα πολλά..Πόσο παράξενα σκεφτόμουν!!Λες κι εγώ είμαι η τέλεια!!
Αυτό με εκανε να χάσω πολλούς ανθρώπους που θα μπορούσαν τώρα να είναι φίλοι μου...Από την άλλη όμως με έκανε και επιλεκτική έτσι ώστε να ξέρω ότι οι άνθρωποι που είναι τώρα δίπλα μου δε θα με προδώσουν ποτέ χωρίς αμφιβολία...
Εσύ όμως...Έσυ δεν πέρασες κανένα "τεστ"...Πριν καν έχω μια ιδέα για το ποιός είσαι ή τι είσαι ήδη με είχες...Με είχες,με έχεις και-γιατί να πω ψέμματα-θα με έχεις...
Ίσως να ήταν το βλέμμα σου...
Ίσως να έφταιγε ο τρόπος που μου μιλούσες...Δεν ξέρω...
Μια αγγαλιά σου αρκεί για να κρυφτεί κάθε εγωισμός,κάθε άσχημη σκέψη...
Όμως δεν ξέρω...Δεν ξέρω κατά πόσον έχω εγώ κάποια θέση στην καρδιά σου...Αν πράγματι με έχεις βάλει μέσα σου...
Άλλες φορές δείχνεις να φοβάσαι να δεθείς...Κλείνεις τις πορτες με αφήνεις απ'έξω και θέλω τόσο να μπω μέσα σου...
Άλλες πάλι φορές δείχνεις τόσο απόμακρος...Άλλος ένας τοίχος σηκώνεται σαν να λες "δε σε χρειάζομαι,δε σε έχω ανάγκη"...Κι αυτό είναι τόσο ψυχοφθόρο,τόσο με ενοχλεί...Δεν ξέρω ίσως είναι θέμα ανασφάλειας όμως ενιωθα πάντα χαρά όταν ακουγα ότι κάποιος με χρειάζεται και μπορώ να τον βοηθήσω...Ένιωθα τόσο καλά όταν έδινα πράγματα σε άλλους...
Όμως πάντα μόνο έδινα ποτέ δεν δινόμουν ολοκληρωτικά...Αυτό συνέβη μόνο τώρα...
Είναι πολύ λίγες φορές που νιώθω πως μπαίνω μέσα σου...Κι αυτό είναι για λίγο,πολύ λίγο,μόλις που προλαβαίνω να πάρω μια ανάσα μια μικρή ιδέα για το τι μυρωδιά,τι γεύση έχει η ψυχή σου...
Ειδα πρόσφατα μια πιο παλιά σχετικά ταινια,το "closer"...
Σταθηκα σε δυο κουβέντες των πρωταγωνιστών...
O Dan (Jude Law) εξομολογείται στην Alice (Natalie Portman) πως θέλει να χωρίσουν διότι εδώ κι ένα χρονό διατηρεί παράλληλη σχέση με μια άλλη γυναικα (Julia Roberts) και σε κάποια φάση εκείνη τον ρωτάει για ποιό λόγο την ερωτεύτηκε...
"Γιατί δεν με χρειάζεται"ήταν η απάντηση του...
Ξέφυγα πάλι...Το συνηθίζω...
Τεσπα δεν ξέρω...Ίσως γι'αυτό κι εγώ να σε αγαπώ...Γιατί δεν με χρειάζεσαι...
Όμως σε αυτή την περίπτωση τι γίνεται με εμένα που εξακολουθώ να σε χρειάζομαι??
18 σχόλια:
ετσι ειναι τα δοσιματα
τα αληθινα και βαθια
αυτα που δεν τελειωνουν ποτε γιατι καθε μερα δολοφονουνται λιγο λιγο για να ξαναχτιστουν την επομενη
ετσι ειναι
χωρις τεστ
χωρις ασφαλειες και σιγουριες
με μια αγωνια
ενα σ χρειζομαι σε καποιον π δεν σ χρειαζεται
ετσι ειναι
και ποιος να ξερει αν ειναι καλο η κακο
**
in the sky:Καλό ή κακό???Δεν έχει σημασια αν είναι καλό ή κακό δεν έχει σημασία τίποτα όταν είναι εδώ γιατί όλα μυρίζουν ωραία,όλα λάμπουν,όλα φαίνονται καλά...Ένα "σε χρειάζομαι" όπως ακριβώς είπες και ποιός εγώ που ήμουν σίγουρη πλέον ότι δεν είχα ανάγκη κανέναν κι όμως τώρα έχω,έχω ανάγκη από μια άγγαλια,όχι οποιαδήποτε αγγαλιά,τη δική του...
Καλησπέρα...
πρόσεχε γλυκιά μου ονειροφερμένη....
μήπως είναι και αυτή μια ακόμη ανόητη αγάπη?μήπως δόθηκες πολύ, χωρίς να το αξίζει? και όταν λέω αν το αξίζει, δεν εννοώ αν σου δίνει πίσω όσα του δίνεις, αλλά αν το αξίζει πραγματικά....
αν όμως είσαι σίγουρη ότι δεν είναι μία ακόμη ανόητη αγάπη, τότε κυνήγα το, κυνήγα τον, χωρίς όμως να γίνεσαι φορτική και κουραστική...γιατί τότε σίγουρα δε θα έχεις αυτή την αγκαλιά που τόσο αναζητάς...
καλημέρα*
Τελικά μήπως οργανώνουμε έτσι την σκέψη μας ώστε να νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι; Μήπως πολλά πράγματα είναι αποκλειστικά μες το μυαλό μας; Μήπως νιώθουμε την ανάγκη να νιώθουμε έτσι; Μήπως λειτουργούμε έτσι λίγο ασυνείδητα; Μήπως ερωτευόμαστε χωρίς ανταπόκριση επειδή έτσι είμαστε φτιαγμένοι; Μήπως τελικά το κάνουμε για να γράφουμε μετά τις σκέψεις μας στο blog μας; Μήπως τελικά είμαστε όλοι λίγο ονειροπαρμένοι;
Πληγές.. δεν μετανιώνεις γι' αυτές.. προσπάθησε να τις γιατρέψεις.. τις διάλεξες..
οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.. κι ας φαίνονται..
ψάξε σε κείνο το κρυφό μέρος.. καρδιά το λένε.. στη δική του.. σκυφτή προχώρα για να κοίταζεις χάμω.. ψάξε για τα χνάρια σου κει μέσα.. πίσω του.. αν δεν έχουν ακόμη σβήσει.. τρέξε.. θα προλάβεις..
Γεια σου.
καλημέρα πρώτη.
εγώ θα σου έλεγα
να απολαύσεις την δύναμη σου να αγαπάς
και να μην φοβάσαι ό,τι χαρίζεις...
δικό σου είναι.
ναι είναι κρίμα όταν ο άλλος κλείνεται...
νομίζεις πως στα παίρνει.
μα δεν είναι έτσι.
όσα μπορείς να νοιώσεις
τάχεις μέσα σου
για να τα προσφέρεις ξανά.
να φχαριστιέσαι την στιγμή.
μακάρι να αξίζει η αγκαλιά που ζητάς.
σε χαιρετώ
:))))))))
xipissa:Σίγουρη δεν μπορεί να είσαι ποτέ αν αξίζει κάτι ή όχι...
Αν είσαι σίγουρος για κάτι δεν έχει ενδιαφέρον άλλωστε...
Όχι λοιπόν δεν είμαι σίγουρη αν αξίζει...Όμως είμαι σίγουρη ότι είναι η πρωτη φορά που θέλω να δωθώ αληθινά σε έναν άνθρωπο χωρίς να με ενδιαφέρουν οι συνέπειες,είτε καλές είτε κακές...Αυτό πράγματι αξίζει για μένα...
γιαννης:Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τόσο κυνικά τον έρωτα ώστε να πω πως είναι όλα μες στο μυαλό μας...Και ναι ερωτευόμαστε επειδή έχουμε ανάγκη να ερωτευτούμε,αλλά οι ανάγκες μας είναι αυτές που υπαγορεύουν τα "θέλω" μας κι αυτό που έχει σημασία είναι να προχωράμε προς την κατεύθυνση των "θέλω" μας...
Για μένα ναι λειτουργούμε ασυνείδητα αλλά εγώ όσες φορές λειτούργησα συνειδητά δεν βρήκα αυτό που ήθελα...
Όσο για το αν ερωτευόμαστε χωρίς ανταπόκριση γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι,αυτό είναι ενα ερώτημα που δεν έχω να δώσω κάποια απάντηση...Δεν ξέρω γτ όλοι πέφτουν πάντα στον λάθος άνθρωπο κι αν όχι όλοι τότε η πλειοψηφία...
Τέλος,για ποίο λόγο πιστεύεις πως ερωτευόμαστε για να γράψουμε κάτι μετά στο blog???Με ποιό σκοπό και με τι όφελος...
Δεν ξέρω για τους άλλους αλλά εγώ καλώς ή κακώς είμαι πολύ ονειροπαρμένη...
ονειροφερμένος:Έχω μάθει ευτυχώς να μη μετανιώνω γι'αυτά που κάνω...
Και ναι θα συνεχίσω να ψάχνω "τα χναρια μου εκει μέσα" κι ελπίζω να προλάβω...
κώστας:Καλησπέρα...
maya:Προσπαθώ να ευχαριστιέμαι τη στιγμή...Το προσπαθώ πραγματικά...
Είναι πολύ σημαντικό αυτό...
Μην κάνεις υποθέσεις.
Απλά ζήσε το παρόν.
Ότι είναι να γίνει θα γίνει έτσι κι αλλιώς.
"θα με έχεις..." εδώ κάνεις λάθος γιατί απλά είσαι 19 και όλα φαίνονται πολύ μεγάλα στο μυαλό σου
thesikaleon:Δεν ξέρω ίσως να κάνω λάθος...Όμως αυτό νιώθω αυτή τη στιγμή...
Καλησπέρα...
ε, αν είναι έτσι γλυκιά μου
κυνήγα το...
τρέξε...
κάνε τρέλες γι 'αυτό....
ΖΉΣΤΟ....
και όπου σε βγάλει....
;)
τις καλημέρες μου!!
πως γίνεται ένα βλέμμα να αλλάζει την ζωή κάποιου??
Κρίμα. Χαιρόμασταν που δεν αναρτούσες κειμενάκια γιατί θεωρήσαμε ότι την "εβρισκες" αλλού και αλλιώς. Και δεν ήμαστε μνησίκακοι. Ίσα ίσα. Χαιρόμασταν ειλικρινά με μια "τέτοια"... απουσία. Οπότε ευχόμαστε ολόψυχα να μας ξαναπουσιάσεις σύντομα!
kat:Δεν ξέρω να σου εξηγήσω το πως ακριβώς γίνεται...Για το μόνο που μπορώ να σε διαβεβαιώσω είναι ό,τι γίνεται!!!
evangelos:Είσαι πολύ καλός πραγματικα...Πάντως το να γράψω στο blog δεν είναι πάντα αποτέλεσμα κακής ψυχολογικής κατάστασης ή ακεφιας ή κάτι τέτοιο...Απλά μου βγαίνει πιο πολύ να γράφω προβληματισμούς παρά ευχάριστες καταστάσεις...Δεν ξέρω γτ αλλά έτσι μου βγαίνει...
αγκαλιά όχι αγγαλιά
Δημοσίευση σχολίου