Why do all good things come to an end???

Ήταν ένα παιχνίδι...

Έτσι νόμιζε..Νόμιζε ότι έπαιζε...

Ένα παιχνίδι επικράτησης ίσως...Ποιός θα καταφέρει να βγει από πάνω...

-Δεν υπάρχει αυτό που λες!!Εγώ δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο...

Έτσι έλεγε κι επέμενε...Κι όπως έκανε πάντα,προσπαθούσε να κρύψει τις ανασφάλειες της πίσω από μια παιδιάστικη επιθετικότητα...Όπως η γάτα σηκώνει το τριχωμά της και τεντώνεται όταν φοβαται,για να δείξει μεγαλύτερη και πιο δυνατη...

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κι εκείνη ήταν μια μικρή γατούλα που ήθελε αγγαλιές,ασφάλεια,ενά ζεστό σπιτάκι αλλά της άρεσε κιόλας να ανεβαίνει στα κάγγελα της βεράντας και να ισορροπει με τα μικρά της ποδαράκια χωρίς να φοβάται πως θα πέσει,με την σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που της δίνει ο τίτλος της εφτάψυχης...

Ναι έτσι ήταν κι αυτή...Έπαιζε με τις αντοχές της...

Ήθελε να δει ως που μπορούσε να φτάσει.Να ανακαλύψει τα όριά της...
Έτσι ήταν από μικρή .Τρωγόταν με τα ρούχα της...
Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με κάτι φυσιολογικό,με κάτι απλό...
Έπρεπε να φάει τα μουτρα της για να ικανοποιηθεί.

Έτσι λοιπόν έμπλεξε σ'αυτή την ιστορία...Μόλις κατάλαβε ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά για μια στιγμή έκανε ένα βήμα πίσω...Όμως ήταν αργά...Είχε ήδη πιαστεί στα δίχτυα του...Και χωρίς να το καταλάβει αυτός ο ενθουσιασμός την παρέσυρε...Την πήγε εκεί που ήθελε να φτάσει...Στην άλλη πλευρά...Την έκανε να ξεπεράσει τα όρια της από πολλές απόψεις...

-Επαιζες με τη φωτιά κοριτσάκι...Κι όσοι παίζουν με τη φωτιά πάντα καίγονται στο τέλος...
Έτσι κι εσύ...Έπαιξες κι έχασες...
-Ναι έχασα...Αν κέρδιζα όμως θα έχανα ακόμη περισσότερα...


Τρείς βδομάδες...Τρείς βδομάδες ήταν αρκετές για να έρθουν τα πάνω κάτω...
Εκείνος προκαλούσε κι εκείνη έκανε τα πάντα για να αποδείξει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του κάνει τη χάρη...Όμως στο τέλος πάντα εκείνος κέρδιζε...
Ήταν νομίζω ένα είδος διαστροφής...Μιας διπλής διαστροφής...Η διαστροφή του ενός συμπλήρωνε τη διαστροφή του άλλου...
Εκείνος εβρισκέ ικανοποίηση στο να την κάνει να ξεπερνά τα όριά της...
Εκείνη χρειαζόταν κάποιον να την ξεσηκώσει και να την κάνει να πραγματοποιήσει όσα σκεφτόταν κρυφα και δίσταζε να κάνει...Πίστευε πως μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος άξιζε να την έχει...Αλλά αργησε πολύ να το παραδεχτεί...
Σιγά-σιγά συνειδητοποίησε ότι άρχισε να νιώθει εκείνο το έντονο συναίσθημα που αναζητούσε καιρό...Ναι επιτέλους!!!Είχε ερωτευτεί κι εκείνη!!Εκείνο το ανάποδο πλάσμα που δεν χωρούσε πουθενά τώρα έλιωνε για κάποιον...Όμως εξακολουθούσε να μην το παραδέχεται...

Στο τέλος δεν χρειαζόταν να το παραδεχτεί...Τα πραγματα είχαν πάρει απο μόνα τους το δρόμο τους...

Όμως όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν γρήγορα-τι κοινότυπο!-και είχε έρθει η ώρα που θα τον έχανε...Ηλπιζε όχι για πάντα...Αλλά ήξερε πως θα ήταν αρκετά για να τον επιθυμήσει...Ναι,θα της έλειπε η αγγαλιά του...Το αρωμά του...Η φωνή του...

Κι επίσης ήξερε πως απο δω και πέρα τίποτα δεν θα της φαινόταν ίδιο...Αυτό το τίμημα έχει η ευτυχία...Όταν την γνωρίσεις μετά δεν σε ικανοποιεί τίποτα κατώτερο από αυτη...

Άλλη μια μέρα της έμενε...Άλλη μια μέρα θα τον έβλεπε...Μετά θα τον έχανε...

Και τώρα καθόταν μόνη της και το σκεφτόταν...Γιατί όλα τα καλά να διαρκούν τόσο λίγο??
Έκανε την ερώτηση στον εαυτό της όμως ήξερε την απάντηση...
Άλλωστε εκείνη ήξερε να δίνει πάντα μια απάντηση...Είχε πάντα μιλύση έτοιμη για κάθε περισταση όσον αφορά τις υποθέσεις των άλλων...Μόνο στις δικές τής υποθέσεις δεν τα κατάφερνε καλά...

Αν της έκαναν αυτή την ερώτηση παλιότερα θα έλεγε:
"Όλα τα καλά διαρκούν λίγο γιατί αν διαρκούσαν πολύ θα ήταν βαρετα..."

Όμως τώρα δεν μπορούσε να το πει αυτό...Ήξερε καλά ότι ποτε δε θα το βαριόταν όλο αυτό...

Ήξερε ότι θα της κόστιζε πολύ...

Χαιρόταν όμως τουλάχιστον που το ένιωσε...Ένιωσε αυτό το υπέροχο συναισθημα...Κι ευχαριστούσε την τύχη της γιατί ήξερε καλά πως άλλοι δεν είχαν την χαρά να το ζήσουν αυτό ούτε σε μια ολόκληρη ζωή...