Ήθελε να γνωρίσει την άλλη πλευρά...Τη γνώρισε...
Τώρα είναι μια άλλη...Δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της...
Έζησε την ευτυχία...Όμως η ευτυχία έχει μεγάλο κόστος...
Και τώρα το πληρώνει...
Θέλει δύναμη για να τα καταφέρει...Θα τη βρει...
Θέλει αντοχές...Ευτυχώς έχει αρκετές...
Αυτό που δεν ξέρει είναι για πόσο ακόμα...
-Για όσο είσαι ζωντανή,της λέει μια φωνή μέσα της.
-Δεν ξέρω,λέει ως συνήθως η άλλη.
Η πρώτη όμως εξακολουθεί να είναι πιο δυνατή...Κι είναι αυτή πως της δίνει δύναμη κι αντοχή...
Θα τα καταφέρει...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
αμαν βρε καλη μου..πουθενα δεν σε πιανει κανεις..οταν εισαι λυπημενη εισαι λυπημενη και δικαιολογημενα χαλια..τωρα που εγινες ευτυχισμενη γκρινιαζεις γιατι το εζησες..σκεψου να μην το ειχες ζησει παλι θα γκρινιαζες!!χειροτερα θα ηταν..οπως τοσο καιρο πριν απο αυτο..να γελαςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
μακια
Δεν γκρινιάζω καλή μου...Δεν γκρινιάζω...
Η μελαγχολία ήταν πάντα μέρος της ζωής μου...Δε θα μπορούσε να λείπει ούτε από την ευτυχία μου...Πραγματικά πίστεψέ με είμαι καλύτερα από ποτε...
Εγώ σε καταλαβαίνω πάντως...
Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις κώστα μου...Καλημέρα...
Δημοσίευση σχολίου