Γλυκειά μελαγχολία...

"Δε μ' ακούει κανένας απόψε και τίποτα δε με βοηθάει
η κιθάρα μου έχει θυμώσει απόψε και δεν μου μιλάει

Πατάω σε σπασμένα γυαλιά...Πατάω σε σπασμένα γυαλιά..."

Αργά...
Αρκετά ώστε να εξασφαλιστεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα...
Σκοτάδι...
Ό,τι πρέπει...

Η κατάλληλη συνταγή για μια γλυκεια μελαγχολία...


Ηρεμία...
Ηρεμία έξω ηρεμία και μέσα...
Ψυχική ηρεμία...Αχ!!!Πόσο καιρό είχε να νιώσει ψυχικά ήρεμη...
Εδώ νιώθει ήρεμη...Δεν είναι αυτό που θέλει...
Αλλά τουλάχιστον είναι πλέον μακριά απο τις μαχες...
Τις μάχες που έδινε καθημερινά η ψυχή της...
Μακριά από τον πόλεμο...

Οι απώλειες από εκείνες τις μάχες είναι πολλές...
Σάπισαν απ'το κρύο πολλά κομμάτια της ψυχής της...
Τα έκοψε όμως ένα ένα και τώρα είναι υγιής...
Υπάρχουν και κάποιες τρύπες από τις σφαίρες...
Έμαθε να ζει μ'αυτές όμως...
Εμεινέ για πολύ καιρό στη φυλακη η ψυχή της...
Υπέστη και πολλά βασανιστήρια...
Τα περισσότερα από αυτά τα προκαλούσε η ίδια...
Αλλά πάει αυτό πέρασε...
Ευτυχώς βρήκε ανθρώπουν να περιποιηθούν τις πληγές...
Τα τραύματα της ψυχής της...

Από αυτόν τον πόλεμο όμως δεν είχε μόνο απώλειες η ψυχή της...
Απέκτησε και εμπειρία...
Τώρα ξέρει να αναγνωρίζει με την πρώτη τον εχθρό...
Τον αντιμετωπίζει με τόλμη και με μια δόση ειρωνείας...
Τον αγνοεί...
Που και που τον χλευάζει κιόλας..
Τώρα ξέρει πως δεν είναι ισαξιός της αυτός ο εχθρός...
Αφού κατάφερε να τον νικήσει πλέον είναι ασήμαντος...


Όχι πλέον κανείς δεν μπορεί να την παρασύρει σε ανούσιες μάχες...
Οι μάχες που θα δίνει από εδώ και μπρος θα είναι μάχες που θα έχουν νόημα...
Ναι μόνο τέτοιες μάχες...


"Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ
μα όταν μαζί σου περπατώ, στα έρημα στενά της
στο πέλαγος της μοναξιάς μου, γίνεσαι νησι..."

Μετά γυρίζει στο τώρα...Σ'αυτό το τώρα που τη γεμίζει...
Σ'αυτό το τώρα που αγαπάει...
Και μελαγχολεί...Και της αρέσει...

"Ένα τσιγάρο ακόμα και μετά νάνι..."λέει στον εαυτό της
Το ίδιο είπε όμως και στο προηγούμενο τσιγάρο...

Συνεχίζει λοιπόν να σκέφτεσαι...
Προσπαθεί να αναλύσει τα συναισθηματα της...
Δεν τα καταφέρνει...Δε βαριέσαι??Θα της το δείξει ο χρόνος τι νιώθει...


"Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ, δεν γίνεται αλλιώς
αυτά που μας βαραίνουν να καούν, μα πες μου πως
τα πάνω να'ρθουν κάτω και τα πίσω να'ρθουν μπρός
χρειάζεται ένα θαύμα εδώ μα πες μου πως..."


Σκεφτεται τους ανθρώπους που είναι δίπλα της...
Υπόσχεται στον εαυτό της να μην ξεχάσει να τους το ανταποδώσει κάποια στιγμή...

Αχ νιώθει τόσο καλά απόψε...

"Καιρός να κάνω κάτι πια σωστό
να στείλω ένα γράμμα και σε μένα
να πω στον εαυτό μου σ'αγαπώ
μα ξέχασα οδό και αριθμό
και μένει στο συρτάρι μου κι αυτό"


Μετά...Μετά...Μετά την παίρνει ο ύπνος...
Ίσως αύριο να μας πει τι ονειρεύτηκε...
Ίσως πάλι να μην ονειρεύτηκε τίποτα...
Ίσως να ονειρεύτηκε και να μη θέλει να μας το πει...

Συγχωρέστε την πάντως που δεν πρόλαβε να μας πει καληνύχτα...