Δεν ξέρω τι θέλω...Ναι αυτό μου συμβαίνει!Ένα χάος,στο μυαλό μου επικρατεί ένα χάος,πρέπει να βάλω μια τάξη αλλά πως;Δεν ξέρω...Where is my mind?τραγουδούν οι pixies κι εγώ συνειδητοποιώ οτι βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση,δεν ξερω που είναι το μυαλό μου,δεν ξέρω τι έχω μες στο μυαλό μου,δεν ξέρω πως να βάλω μια τάξη στις σκέψεις μου.Κάποιος μου είπε να σταματήσω να σκεφτομαι-η μόνη λύση λέει,το έχει περάσει κι εκείνος-όμως εγώ δεν μπορώ,δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι-δεν υπάρχει δεν μπορώ,υπάρχει δε θέλω λέει-ε τότε δεν θέλω,αν σταματήσω να σκέφτομαι τι άλλο θα κανω;Δεν υπάρχει αυτό που λες,δεν υφίσταται...Αχ μ'επιασε πάλι!Τι σ'έπιασε?Να μωρε αυτό που παθαίνω συνέχεια,χαλάει η διαθεσή μου χωρίς λόγο,σε πρηζω τώρα το ξέρω,συγνώμμη αλλά πρέπει κάπου να μιλήσω...Δεν αντέχω άλλο,δεν το αντέχω!Τι δεν αντέχεις;Δεν ξέρω,δεν ξέρω απλά δεν αντέχω...Θέλω να φύγω...
Ωχου πια μ'αυτή την κυκλοθυμία σου!Χαλάρωσε λίγο...
Θέλω να φύγω!Πάμε κάπου μακριά μαζί?Σε παρακαλώ μην πεις όχι!Τι;Χρήματα;Ναι έχεις δίκιο δεν έχουμε χρήματα...Όμως αν είχαμε είσαι σίγουρη οτι θα έφευγες;
Σκοτάδι,σκοτάδι,βυθίζομαι!!Όχι πάλι,σε παρακαλώ κάνε κάτι,φτιάξε μου τη διάθεση,κάνε κάτι...Show me the way to the next whisky bar...Oh don't ask why...Oh don't ask why...
Μη ρωτάς,μη ρωτάς το γιατί,οχι μη ρωτάς,δεν είμαι σε θέση να απαντήσω τώρα...Και πότε θα είσαι σε θέση;Δεν ξέρω,κάνε μου μια χάρη μη ρωτάς,μη ρωτάς!
Σύνελθε!Σύνελθε!Τα έχεις όλα,γιάτι δεν ικανοποιήσε με τίποτα?
Δεν ξέρω,δεν ξέρω...Δεν μπορείς να καταλάβεις πως σκέφτομαι...Δεν μπορείς,δεν θα μπορέσεις ποτέ!Τα βλέπω όλα τόσο διαφορετικά...
Σε βολεύει να λες ότι σκέφτεσαι διαφορετικά!Σε βολεύει να κρύβεις πίσω από τη μάσκα της ιδιαιτερότητας τις ανασφαλειές σου!
Όχι,όχι δεν είναι έτσι!!!Οκ,οκ δεν ξέρω ίσως να έχεις δίκιο,ίσως,ισως,μπορεί,δεν ξέρω!
Μα καλά τίποτα δεν ξέρεις εσύ?Όλο δεν ξέρω,δεν ξέρω,δεν ξέρω!Αν δεν κάνεις κάτι εσύ για τον εαυτό σου,ποιόν περιμένεις να σε σώσει?
Μη φύγεις απόψε σε παρακαλώ και μη σταματήσεις να μου μιλάς,σε παρακαλώ,το έχω ανάγκη...
Νομίζω πως ακούω τον ήχο της φωνής σου...Καποτε χόρευα μαζί σου,κάτω απ'τον ήλιο τέτοιο φως....
Πάρε με μαζίσου!!!!!
Θέλω να πάμε σε μια παραλία,σε παρακαλώ,σε μια παραλία,θέλω να δω την θάλασσα...
Μμμμμμ...Ναι είναι πολύ ωραία εδώ...Όταν ακούω τα κύματα ηρεμώ...
...ένα άψυχο σώμα μ'ενα μαχαίρι στο δέρμα...
...ένας τρελός,ένας τρελός μ'ενα μαχαίρι στο δέρμα...
Σ'ευχαριστώ...
Σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ...
Σ'ευχαριστώ που με αντέχεις...
Maybe you're the same as me,we see things they'll never see,you and I are gonna live forever...
Ξημερώνει...
Σου έχω πει ποτέ πόσο απεχθάνομαι το ξημέρωμα?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
18 σχόλια:
Ταξιδεύει απλά σε μέρη που εμείς μπορεί να μην πάμε ποτέ, δε ξέρεις όμως τι σου επιφυλλάσει το μέλλον.
Πολύ μου άρεσε αυτό το κείμενο. Το βρίσκω ιδιαίτερα ανατρεπτικό!
Στην αρχή μοιάζει αρκετά απαισιόδοξο, όμως κατόπιν της εσωτερικής διαμάχης που εξελίσεται κατά το κύριο σκέλος, υπάρχει μια συμφιλίωση του Νου με το Εγώ στον επίλογο, η οποία δίνει έναν τόνο αισιοδοξίας!
Ωστόσο όμως, στην τελευταία φράση μας τα γυρνάς πάλι! Ξημερώνει λες, και απεχθάνεσαι το ξημέρωμα...
Είναι το μοναδικό σημείο που θα διαφωνίσω μαζί σου, καθώς μια τέτοια καινούρια αρχή, έπρεπε να σε βρίσκει χαρούμενη! Εκτος κι αν το ξημέρωμα φέρνει μαζί του ξανά τη "διαμάχη"...
Με λίγα λόγια... πολύ σωστά θέτεις το ερώτημα στον τίτλο του post: Where is your mind? :-)
και γιατί το απεχθάνεσαι το ξημέρωμα;
Υπέροχο κείμενο...
Ωραίο το κειμενό σου, είχε το αίσθημα της καταδίωξης ή "τα έχω χαμένα" (αγγλιστί, where's my mind?).
Μα γιατί να απεχθάνεσαι το ξημέρωμα; Για μένα καθαρίζει τη βρώμα της προηγούμενης ημέρας για να προχωρήσουμε στην επόμενη.
εφιάλτης:Ναι συμφωνώ...Το μυαλό είναι
πάντα ο πιο καλός
ταξιδιώτης...Πηγαίνει πάντου..
κούκος:Χαίρομαι που σου άρεσε...Σε αυτό το κείμενο προσπάθησα να εκφράσω με λόγια τις ανάκατες σκέψεις που βρέθηκαν στο μυαλό μου εκείνη τη δεδομένη στιγμή...Είναι τρελό το τι μπορεί να περάσει από το νου σου μέσα σε λίγα λεπτά...Ήθελα να δω όλο αυτό το χάος αποστασιοποιημένη από εμένα σαν άλλος...Το αποτέλεσμα ήταν να ανακαλύψω πολλές αντιφάσεις...Ήθελα επίσης να σχολιαστεί όλο αυτό και από άλλους για να μπορώ να συγκρίνω...Γι'αυτό χαίρομαι πολύ που σου άρεσε..
Όσο για το ξημέρωμα,το απάντησες μόνος σου,το ξημέρωμα είναι για εμένα η αρχή μιας καινούριας διαμάχης,η μάλλον η συνέχεια της προηγούμενης...Η νύχτα πάντα μου έδινε περισσότερα απ'ότι η ημέρα,μου εξασφάλιζε την απαραίτητη ηρεμία για να σκεφτώ...
σπύρος σεραφείμ,byronas:Χαιρομαι που σας άρεσε το κειμενάκι μου...
Όσο για το ξημέρωμα όπως έγραψα και προηγουμένως,νιώθω πως η νύχτα μου έχει δώσει περισσότερα απ'ότι η ημέρα...Πάντα σιχαίνομαι να ξημερώνει χωρίς να έχω καταφέρει ή προλαβει να κοιμηθώ...Κάθε νύχτα είναι μαγική και η ημέρα καταστρέφει τη μαγεία της...
You know the day destroys the night
the night devides the day...
Και πράγματι έτσι νιώθω σαν η μέρα να καταστρέφει οτι καταφέρνω να χτίσω την νύχτα...Γι'αυτό λοιπόν απεχθάνομαι το ξημερωμα...
Αυτό με τις αντιφάσεις το έχω παρατηρήσει ουκ ολίγες φορές στον εαυτό μου. Καμιά φορά μάλιστα, νοιώθω πως οι σκέψεις μου είναι σα μια "έκθεση ιδεών", που δεν τάσεται υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς, δίνοντας προτερήματα και μειωνεκτήματα για διάφορες -αντιφατικές μεταξύ τους- οπτικές γωνίες, καταλήγοντας απρόσμενα σε αδιέξοδα δίχως συμπεράσματα!
"Της νύχτας τα καμώματα... τα βλέπει η μέρα και γελάει" ίσως επειδή "η καρδιά έχει λόγους που η λογική αγνοεί". Βλέπεις Ονειροπαρμένη μου τη νύχτα λειτουργούμε περισσότερο σύμφωνα με το συναίσθημα, ενώ τη μέρα σύμφωνα με τη λογική.
Και απ'ότι φαίνεται είσαι άνθρωπος που προτιμάς το συναίσθημα! Ή κάνω λάθος? :-)
κούκος:Δεν κάνεις καθόλου λάθος γλυκέ μου κούκε...Καλώς ή κακώς εγώ δεν τα πηγαίνω καλά με τη λογική...Αυτό το γεγονός μου έχει στερήσει πολλά αλλά ευτυχώς μου έχει δώσει πολύ περισσότερα...
Όσο για τις αντιφάσεις αυτό που λες ακριβώς εννοώ κι εγώ...
Ox mberdeftika ke ego me afto pou egrapses. Ke den mboro na katalabo giati den sou aresei to ksimeroma. Exeis bgei pote ekso na nioseis oli afti tin energeia pou sou dinei mia kenouria mera? (to manitaraki)
manitaraki:Είναι όπως το πάρει κανείς...Εμένα παραδόξως μου δίνει περισσότερη ενέργεια η νύχτα παρά η ημέρα...
Exeis pai pote bradi se mia paralia? To kalokeri otan ixa stenaxories eperna ena filaraki mazi ke kathomastan se mia paralia mexrei to ksimeroma. Meta pigena spiti me to mialo katharo. Dokimase to ke esi kamia fora tha se boithisei poli. filia. (to manitaraki)
Για μένα οι σκέψεις είναι σαν το οξυγόνο. Και είναι αδύνατο να σταματήσουμε να αναπνέουμε.
manitaraki:Άπειρες φορές με έχει βοηθήσει η θάλασσα να ξεμπερδέψω τις σκέψεις μου...Μου προσφέρει ηρεμία,γαλήνη.Όπως έχω ξαναναφέρει,όταν κοιτάω τη θάλασσα είναι σαν οι σκέψεις μου να βγαίνουν έξω από το κεφάλι μου,να κάνουν μια βουτιά και μετα να ξαναμπαίνουν καθαρές στη σειρά,σε τάξη μέσα στο μυαλό μου...Το τοπίο γίνεται ακόμη πιο γαληνιο όταν είναι νύχτα...Ευχαριστώ για τη συμβουλή σου καλό μου μανιταράκι...
κώστας:Πόλυ ευστοχη παρομοίωση...Μου άρεσε πολυ...
Αχ και εγώ το απεχθάνομαι το ξημέρωμα! Και το λατρεύω μαζί! Είναι τότε που, όταν είμαι ξάγρυπνη, ορμάνε όλες οι αναμνήσεις πάνω μου να με κατασπαράξουν! Νιώθω αβοήθητη απέναντι τους, μου αρέσει όμως αυτή η πάλη!
Σου έχει τύχει να μισεις και να αγαπάς ταυτόχρονα κάτι (ή κάποιον)? Ασε.. μεγάλο μπέρδεμα!
Ναι γλυκιά μου aggelika το έχω νιώσει κι εγώ αυτό το συναίσθημα...Υπάρχουν κάποια πράγματα που αγαπάμε να μισούμε και μισούμε να αγαπάμε...Το χειρότερο είναι πιστεύω να το νιώθεις αυτό για κάποιον ανθρωπο...Είναι ψυχοφθόρο..
Τι όμορφο κείμενο πραγματικά.. Πολύ όμορφο.... Ούτε μένα μου αρέσει το ξημέρωμα...
Ευχαριστώ emy...
Δημοσίευση σχολίου