Ένα ποίημα
είναι σαν τον ουρανό την νύχτα,
όσο περισσότερο τον κοιτάς
τόσα περισσότερα αστέρια ανακαλύπτεις...
Έτσι και σ'ένα ποίημα,
όσο περισσότερο το διαβάζεις
τόσα περισσότερα μυστικά ανακαλύπτεις
Κάθε φορά κι ένα άλλο νόημα
μια άλλη ερμηνεία...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Ωωωω απλά προσκυνάμε ;)
Γεια χαρα ονειροπαρμένη :-)
Ναι γλυκιά μου σωστά τα λες.Άλλωστε ποίηση είναι η δημιουργία λεξικών παραστάσεων.Κάθε μέρα και διαφορετική παράσταση.
Ένα ποιήμα χίλιες εικόνες.
εφιάλτης:καλησπέρα καλέ μου εφιάλτη...
diage:Πόλυ ωραία το θέτεις diage μου...Κάθε μέρα και μια διαφορετική παράσταση...
byronas:Πολύ σωστά byrona...
Afti einai olh h omorfia tis poihshs. Les liga kai enois polla. Krima poy den exw to talento :(
Και οι άνθρωποι έτσι είναι...
(άντε ρε ονειροκοριτσάκι, πόσο καιρό είχες να γράψεις κάτι?!)
dark era:Ναι έτσι είναι...Κ εγώ το ίδιο παράπονο έχω!Θα μου άρεσε πολύ να μπορώ να εκφράζομαι γράφοντας ποιήματα.Δεν πειράζει όμως χαίρομαι που με εκφράζουν τα ποιήματα έστω κ ως αναγνώστη...
morfeas:Καλέ μου morfea δυστυχώς δεν ήμουν εδώ και δεν είχα σταθερό Ιnternet γι'αυτό και παραμέλλησα το blog μου αυτές τις μέρες...Όμως τώρα είμαι πάλι εδώ να σας ζαλίζω με τις μελαγχολίες μου...
Το ίδιο συμβαίνει και με τα blog oneiroparmenh μου.
Κάθε post που διαβάζεις, είναι σα να αναφέρεται σε σένα. Κι όμως... έχει -το πιθανότερο- γραφεί για τελείως διαφορετικό λόγο!
koykos:Αυτό είναι κι όλη η μαγεία κ της ποίησης αλλά και των blog!Η αλήθεια είναι οτί δεν το είχα σκεφτεί έτσι.
Πολύ ευστοχη παρατήρηση...
Πολύ μ' αρέσουν αυτά!
Μου θυμίζεις θεωρίες που έχω γράψει παλαιότερα στο μπλογκ μου :)
κώστας:Χαίρομαι που σου αρέσουν...Ευχαριστώ...
Πολύ όμορφο.
Απλά, πολύ όμορφο...
Επαυξάνω:
Ένα ποίημα
είναι μια θάλασσα
από σταγόνες δακρύων
μιας ανθρώπινης ψυχής.
Κι αν κοιτάξεις καλά
θα δεις να καθρεφτίζεται
σε καθεμιά απ' αυτές
η μορφή της δικής σου ψυχής...
zero2one:...μια θάλασσα από σταγόνες δακρύων μιας ανθρώπινης ψυχής!
Υπέροχο!
Καλως ήρθες...
Καλημέρα σας! Διαβάζοντας τη συζήτησή σας, είδα μια σπίθα να ξεπηδά μέσα στο αφόρητο σκοτάδι της ψυχής.. Αδαής γαρ και φυλακισμένος μέσα σε μια κοινωνία που μου τρώει τα σωθικά, κάθε σπίθα φωτός και κάθε συλλογισμός σκεπτόμενου ανθρώπου με κάνει να χαμογελώ.. Φοράω τη μάσκα μου και βγαίνω να σας συναντήσω.. έως πότε θα υποκρινόμαστε; μου λείπετε ήδη..
Στο αφόρητο σκοτάδι της ψυχής?Μα γιατι;Κ γιατί αδαής?Εμένα δεν μου φαινεσαι καθόλου αδαής...Και χαίρομαι πολύ αν αυτή η συζήτηση σε κανει να χαμογελάς...
Καλως ήρθες..
Δημοσίευση σχολίου