Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Τείχη



Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κ.Π.Καβάφης

Άραγε ποιός φταίει περισσότερο;
Εκείνοι που χτίζουν τα τείχη γύρω μας ή εμείς που τους αφήνουμε;
Μήπως εμείς οι ίδιοι τα χτίζουμε κ εκείνοι απλά μας παρέχουν το υλικό;
Κ αν εγκλωβιστούμε σε αυτά τα τείχη μετά είναι δυνατόν να τα γκρεμίσουμε;

13 σχόλια:

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

είναι δυνατόν να σπάσουμε τα τείχη, τίποτε δεν μπορεί να εγλωβίσει τον άνθρωπο. Πολιορκητικός κριός θα είναι το μυαλό και η θέλησή σου...

oneiroparmenh είπε...

σπύρος σεραφείμ:Ναι κ εγώ έτσι θέλω να πιστεύω πως μπορούμε...Γιατί αλλιώς χαθήκαμε...

Я верю в Сталина είπε...

Πίστεψε με, μόνοι μας φτιάχνουμε και τον παράδεισο μας και την κόλαση μας. Ομοίως και τις φυλακές μας...

APSOY είπε...

Θα συμφωνήσω με το Δημοσθένη!
Μόνοι μας χτίζουμε, μόνοι μας γκρεμίζουμε κι όλας...

Πάρε τσάπα... Μην το σκέφτεσαι! Και κυρίως? Μην περιμένεις να στη φέρει άλλος...

pittermilk είπε...

Ciao oneiroparmeni
Το ερώτημα για το ποιός τα χτίζει τα τείχη το απάντα πάλι ο Καβάφης στην Ιθάκη:
''Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.΄΄

Break on through
Κeep blogging!

oneiroparmenh είπε...

dimosthenis syriopoulos:αυτό έχω συνειδητοποίησει κ εγώ τελικά...Τις ερωτήσεις στο post τις έβαλα περισσότερο για επιβεβαίωση...
apsoy:Όχι γλυκέ μου δεν 8α περιμένω,έχω αρχίσει ήδη!!!
pittermilk:Εννοείται πως δεν θα σταματήσω το blogging...Αλλωστε για μένα είναι κ αυτός ένας τρόπος να σπάσω τα τείχη...

helorus είπε...

To λατρευω το ποιημα αυτο.

Νομιζω, η λεξη κλειδι ειναι το "ανεπαισηθητως". Zoυμε συνηθως χωρις συνειδητοποιηση, στον αυτοματο πιλοτο. Απο τη στιγμη που αρχιζουμε να νιωθουμε τα τοιχη, εχουμε καποια τυχη, για να χρησιμοποιησω κι εγω το λογοπαιγνιο του ποιητη.

Να εισαι καλα.

oneiroparmenh είπε...

helorus:πολύ εύστοχο το λογοπαίγνιο...

the BluElephant είπε...

όλοι φταίμε...

ποιο πολύ όμως εμείς...
και αυτό
επειδη φοβόμαστε...

άμα φύγει η φοβία ο κόσμος όλος είναι δικός μας...

τις καλύτερες ευχές για αυτά που θα σου δώσει

:)

the BluElephant είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
oneiroparmenh είπε...

bluelephant:Ναι έτσι είναι...Ο φόβος είναι που μας κρατάει δέσμιους...Ο φόβος για το άγνωστο,ο φόβος για τον πόνο που ίσως νιώσουμε...Όμως αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως αν δεν νιώσουμε τον πόνο δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουμε την χαρά...
Όμως συγνωμμη δεν σε κατάλαβα,τις καλύτερες ευχές γι'αυτά που θα μου δώσει ποιός;

Iliaxtida είπε...

Καινουριους τοπους δεν θα βρεις,δεν θαβρεις αλλες θαλασσες,η πολις θα σ'ακολουθεί.Στους δρομους θα γυρνας τους ιδιους και στις γειτονιες τις ιδιες θα γερνας...

oneiroparmenh είπε...

iliaxtida:Αθάνατος Καβάφης...