Έχοντας αρκετά πρόσφατη την εμπειρία των πανελλαδικών εξετάσεων κ φέρνοντας στο μυαλό μου τα μαθητικά μου χρόνια συνειδητοποιώ πως το σχολείο έκανε περισσότερο ζημιά παρά καλό στην πνευματική μου εξέλιξη.Η αφορμή για να γράψω αυτό το post ήταν ενα άλλο post που διάβασα στο blog του relative stranger.
Το σχολείο προκαλεί περισσότερο απέχθεια για την Γνώση κ την Τέχνη παρά ενδιαφέρον.Για πολλά χρόνια περιφρονούσα εντελλως όσα το σχολείο μου επέβαλε να μάθω,γιατί μου προκαλούσαν πονοκέφαλο.Προτιμούσα να γεμίζω τον χρόνο μου διαβάζοντας λογοτεχνικά βιβλία κ ψάχνοντας άλλα πράγματα κ αυτό ήταν κατακριτέο από άλλους διότι όπως έλεγαν "παραμελούσα τα μαθηματά μου για να ασχοληθώ με βλακείες".Όταν κάποια στιγμή αποφάσισα να ασχοληθώ με το σχολείο κ να προετοιμαστώ για τις περιβόητες πανελλήνιες-όχι γιατί το επιθυμούσα αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος να μπει κάποιος στο πανεπιστήμιο-μπήκα σε ένα παιχνίδι χειραγώγησης κ πλέον όταν κάνω απολογισμό του τι αποκόμισα από όλο αυτό είναι δυο χρόνια άδεια,κενά.Με γέμισαν άγχος,με έκαναν να αμφιβάλω για τον εαυτό μου,με απομάκρυναν από ασχολίες που με εξελίσσουν σαν ανθρωπό κ όταν πλέον αυτός ο εφιάλτης τελείωσε εγώ βγήκα πνευματικά κ ψυχολογικά τραυματισμένη.Αρκεί ένα παράδειγμα:άνοιγα να διαβάσω ένα βιβλίο-ακόμη και μη σχολικό-και με έπιανε υπνηλία:το σώμα μου αντιδρούσε αρνητικά,τέτοια απέχθεια μου προκάλεσε το σχολείο για το διάβασμα!
Το πρότυπο που μας παρουσιάζεται ως σωστό είναι αυτό του ‘επιμελούς μαθητή’ που έχει ως κύρια ενασχόληση την διεκπεραίωση των σχολικών του υποχρεώσεων,βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις εξωσχολικές δραστηριότητες,την επικοινωνία με άλλους κ το παιχνίδι,όταν μιλάμε για μικρές ηλικίες.Οι καθηγητές κ οι δάσκαλοι ναι μεν παροτρύνουν τους μαθητές να αξιοποιούν δημιουργικά τον ελεύθερο τους χρόνο αλλά από την άλλη πλευρά,με τις υπέρογκες εργασίες που τους αναθέτουν για το σπίτι,δεν υπάρχει γι’αυτά ελεύθερος χρόνος.Όταν λοιπόν το σχολείο δεν δίνει περιθώρια σε ένα παιδί να έχει ελεύθερο χρόνο κ όταν κατακρίνεται τόσο άσχημα αν παραμελεί το σχολείο, τότε ποιά ερεθίσματα θα έχει ώστε να ασχοληθεί με την Λογοτεχνία και την Τέχνη γενικότερα;Ένας σημαντικός παράγοντας είναι η οικογένεια αλλά τι γίνεται όταν οι γονείς-το οποίο κι όπως είναι λογικό συμβαίνει πολύ συχνα-δεν έχουν την κατάλληλη παιδεία οι ίδιοι ώστε να έχουν θετική επιρροή στα παιδιά;
Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι οτι η ελληνική Παιδεία-αν μπορεί ακόμη να χρησιμοποιείται αυτός ο όρος-όχι μόνο δεν παρέχει στους νέους κίνητρα για να ασχοληθούν με την Τέχνη και γενικότερα με ασχολίες που τους τρέφουν πνευματικά κ τους εξευγενίζουν ως προσωπικότητες αλλά τους απομακρύνει από αυτά επίσης.Στο έγκλημα αυτό συνενοχεί και η ίδια η κοινωνία με αυτή την υποκουλτούρα στην οποία ωθεί τους νέους με κύριο μέσο διοχέτευσης τα Μ.Μ.Ε..Συνένοχοι είναι επίσης κ αυτοί οι άνθρωποι που ενώ έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν σ'αυτή την κατάσταση και να δώσουν ερεθίσματα στους νέους,αντί αυτού σνομπάρουν όλο τον κόσμο και ασχολούνται μ'ένα μικρό αριθμό ανθρώπων,όμοιους τους,περιφρονώντας όλους τους άλλους.Είναι πολύ μικρός ο αριθμός των ατόμων που προσπαθούν πραγματικά να δώσουν ερεθίσματα στους νέους,οι οποίοι είτε ανήκουν στο σώμα των εκπαιδευτικών είτε είναι άνθρωποι της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου είτε οποιουδήποτε άλλου μέσου διοχέτευσης ιδεών.Όμως και εκείνοι δέχονται πολύ συχνα λογοκρισία,στοιχείο που υπονομεύει το έργο τους.Πάντως,από προσωπική μου εμπειρία,είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι καθηγητές και οι δάσκαλοι οι οποίοι σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια με στήριξαν ώστε να ασχοληθώ με την Τέχνη κ την Λογοτεχνία.
Ποιός λοιπόν θα καταφέρει να σώσει αυτή την χώρα,τη στιγμή που η παιδεία της παρέχει τυποποιημένη γνώση και παράγει πολίτες κενους από ενδιαφέροντα και κατ'επέκτασην κενους από ευαισθησία;Εγώ μπορεί να υπήρξα τυχερή που η έμφυτη περιέργεια μου με ώθησε να ψάξω,να αμφισβητήσω κι έτσι να περιφρονήσω την τυποποιημένη γνώση και να ασχοληθώ με την Λογοτεχνία και την Τέχνη.Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς τους νέους που,εν ελλείψει ερεθισμάτων και θετικών προτύπων,ακολουθούν την άβουλη μάζα και γίνονται στρατιωτάκια σ'ένα στρατό αμόρφωτων ανθρώπων;
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι οτι η λεξη "παιδεία" στις μέρες μας έχει χάσει τελείως το νοημά της κι αν δε γίνει σύντομα κάτι γι'άυτό πάμε κατά διαόλου...
