Μωωωωωωωωβ!!
Θα τα βάψω όλα μωβ τώρα που θα φύγω από εσένα...
Κουρτίνες, σεντόνια, τοίχους, χαλιά...
Και θα βυθιστώ σε αυτό το γλυκό σκοτάδι...
Που έχει τη γεύση της τούρτας σοκολατίνας που σε λιγώνει...
Τη γεύση που έχει ενα στριφτό τσιγάρο...Το ρουφάς, το ρουφάς νομίζεις πως σε γιατρεύει αλλά σε σκοτώνει...
Τοση σκοτεινιά θα μου πεις???Πως αντέχεις??
Είναι όπως έχεις μάθει...Όταν μαθαίνεις να βρίσκεις καταφύγιο στο σκοτάδι πάντα εκεί ξαναγυρνας...
Ο χρόνος...
"Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός" λέει ένα τραγούδι...
Μακάρι να είχε άδικο αυτός που το έγραψε...Αλλά δεν έχει...
Κι είμαι ακόμη μουδιασμένη, αυτό με σώζει...
Εκείνη η αγκαλιά πριν φύγω, καλό αναισθητικό αλλά πόσο να κρατήσει??
Τι να σου κάνει κι αυτή, μια είναι και μικρή εγώ θέλω δέκα τέτοιες κάθε μερα για να βρίσκω κουράγιο...
Θα προσπαθώ διαρκώς να γεμίζω το χρόνο μου με πράγματα για να ξεχνιέμαι...
Και θα είαμι πάντα μαζί με άλλους να αποσπούν τη σκέψη μου...
Αλλά τι αισιόδοξή που είμαι???Αφου το ξέρω τι θα γίνει...Θα μετράω πάλι τους μήνες, τις μέρες, τις ώρες...Τα ρολόγια και τα ημερολόγια θα είναι οι εχθροί...Δε θα βοηθάνε...
Αλλωστε έτσι δεν ήταν πάντα???Εχθροί...
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009
Χωρίς τίτλο αυτή τη φορά...
Βυθίζομαι...
Ξαπλωμένη ανάσκελα,δεν κοιτάω κάτω,όμως αυτό το κάτω με τραβάει,με ρουφάει..
Όχι,δεν πνίγομαι...Αν ένιωθα να πνίγομαι ίσως και να αντιστεκόμουν,ίσως να προσπαθούσα να ξεφύγω από αυτο που ξέρω ότι δεν είναι για καλό...
Όχι δεν πνίγομαι,δεν έχω αυτή την πολυτέλεια, απλά βυθίζομαι...
Το ξέρω, το ξέρω αυτό το σενάριο, το έχω ξαναδεί..
Τα έχω ξαναδεί όλα να παίρνουν αυτό το χρώμα, αυτό το μωβ...Όχι δεν είναι μαύρο, μωβ είναι, είναι αυτό το μωβ το βαθύ,που σε ζαλίζει...Το χρώμα της μελαγχολίας..
"Λένε πως η μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη" είχα διαβασει κάπου...
Τι γίνεται αν έχεις δώσει όλη την αγάπη σου στους άλλους και δεν έχεις κρατήσει τίποτα για τον εαυτό σου??Ή μήπως αυτό που έδινες δεν ήταν αγάπη, γιατί αν ήταν δεν θα έφευγαν στο τέλος όλοι μακριά σου...
Δεν ξέρω, απλά δεν ξέρω...
"Πρέπει να προχωρήσω" αυτό λένε όλοι..Να προχωρήσω..
Γιατί είναι τόσο δύσκολο όμως...
Πάντα είχα μια απίστευτη ευκολία στο να τα ισοπεδώνω όλα και να ξαναρχίζω από την αρχή...
Όμως τώρα??Το έχασα κι αυτό όπως πολλά αλλα από εμένα...
"Ωριμάζω"...Το λέω κι όποιος το ακούει σκάει στα γέλια, αυτά τα τρανταχτα ενοχλητικά χαχανίσματα...Το αστείο της ημέρας...
Τώρα γιατί δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το παρελθόν? Γιατί δεν μπορώ να τα διαγράψω όλα και να αρχίσω από την αρχή όπως έκανα πάντα, που μουτζούρωνα το χαρτί, το πέταγα κι άρχιζα να γράφω σε νέα σελίδα..
Μάλλον είμαι στην τελευταία σελίδα αυτού του τετραδίου, ίσως αυτή τη φορά δε με παίρνει για νέα αρχή...
Βυθίζομαι...
Κι άλλο...Κι άλλο...Φαίνεται καθαρά τώρα ο βυθός..Και πες ότι φτάνω κάτω...Ξέρω πως είναι, έχω ξαναφτάσει εκεί κάτω...Αλλά τώρα φαίνεται πιο δύσκολο, πιο βαρύ να ξανανέβω...
Κι εσύ...Κάνεις τα πάντα για να νιώθω καλά..."Τι σου λείπει? Έχεις τα πάντα, έχεις κι εμένα τι άλλο θες??"
Έλα μου ντε..Τι άλλο μου λείπει? Μακάρι να ήξερα, να στο ζητούσα, ξέρω ότι θα έκανες τα πάντα για να μου το δώσεις...
Κι εγώ...Σου δίνω ότι έχω... Τι έχω όμως? Μου έμεινε και τίποτα?
"Αγάπη μου πως θα μ'αντέξεις?Που είμαι παραξενο παιδί, σκοτεινό..."
Και μετά είναι κι οι Ερινύες... Αυτές οι μικρές κυρίες...Τις είχα από παιδί για παρέα γιατί κάποιοι χωρίς να με ρωτήσουν αν τις ήθελα φρόντισαν να μου τις φορτώσουν και να τις θρέψουν μια χαρα...
"Time and again I tell myself I'll stay clean tonight...But the little green wheels are following me...Oh no not again..."
Έκαναν κι άλλα χωρίς να με ρωτήσουν...
Έκαναν και κάποια άλλα που πρώτα με ρώτησαν,οφείλω να το ομολογήσω..Αλλά εγώ απαντούσα "Δεν πειράζει"...Δωστε μου συγχαρητήρια τώρα...Και γελάστε πάλι όλοι μαζί με αυτό το τρανταχτο γέλιο...
Δεν πειράζει όμως χαλάλι...(Νατο πάλι! Είμαι αδιορθωτη δε νομίζετε??)
Αδιοθωτή...
Ξαπλωμένη ανάσκελα,δεν κοιτάω κάτω,όμως αυτό το κάτω με τραβάει,με ρουφάει..
Όχι,δεν πνίγομαι...Αν ένιωθα να πνίγομαι ίσως και να αντιστεκόμουν,ίσως να προσπαθούσα να ξεφύγω από αυτο που ξέρω ότι δεν είναι για καλό...
Όχι δεν πνίγομαι,δεν έχω αυτή την πολυτέλεια, απλά βυθίζομαι...
Το ξέρω, το ξέρω αυτό το σενάριο, το έχω ξαναδεί..
Τα έχω ξαναδεί όλα να παίρνουν αυτό το χρώμα, αυτό το μωβ...Όχι δεν είναι μαύρο, μωβ είναι, είναι αυτό το μωβ το βαθύ,που σε ζαλίζει...Το χρώμα της μελαγχολίας..
"Λένε πως η μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη" είχα διαβασει κάπου...
Τι γίνεται αν έχεις δώσει όλη την αγάπη σου στους άλλους και δεν έχεις κρατήσει τίποτα για τον εαυτό σου??Ή μήπως αυτό που έδινες δεν ήταν αγάπη, γιατί αν ήταν δεν θα έφευγαν στο τέλος όλοι μακριά σου...
Δεν ξέρω, απλά δεν ξέρω...
"Πρέπει να προχωρήσω" αυτό λένε όλοι..Να προχωρήσω..
Γιατί είναι τόσο δύσκολο όμως...
Πάντα είχα μια απίστευτη ευκολία στο να τα ισοπεδώνω όλα και να ξαναρχίζω από την αρχή...
Όμως τώρα??Το έχασα κι αυτό όπως πολλά αλλα από εμένα...
"Ωριμάζω"...Το λέω κι όποιος το ακούει σκάει στα γέλια, αυτά τα τρανταχτα ενοχλητικά χαχανίσματα...Το αστείο της ημέρας...
Τώρα γιατί δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το παρελθόν? Γιατί δεν μπορώ να τα διαγράψω όλα και να αρχίσω από την αρχή όπως έκανα πάντα, που μουτζούρωνα το χαρτί, το πέταγα κι άρχιζα να γράφω σε νέα σελίδα..
Μάλλον είμαι στην τελευταία σελίδα αυτού του τετραδίου, ίσως αυτή τη φορά δε με παίρνει για νέα αρχή...
Βυθίζομαι...
Κι άλλο...Κι άλλο...Φαίνεται καθαρά τώρα ο βυθός..Και πες ότι φτάνω κάτω...Ξέρω πως είναι, έχω ξαναφτάσει εκεί κάτω...Αλλά τώρα φαίνεται πιο δύσκολο, πιο βαρύ να ξανανέβω...
Κι εσύ...Κάνεις τα πάντα για να νιώθω καλά..."Τι σου λείπει? Έχεις τα πάντα, έχεις κι εμένα τι άλλο θες??"
Έλα μου ντε..Τι άλλο μου λείπει? Μακάρι να ήξερα, να στο ζητούσα, ξέρω ότι θα έκανες τα πάντα για να μου το δώσεις...
Κι εγώ...Σου δίνω ότι έχω... Τι έχω όμως? Μου έμεινε και τίποτα?
"Αγάπη μου πως θα μ'αντέξεις?Που είμαι παραξενο παιδί, σκοτεινό..."
Και μετά είναι κι οι Ερινύες... Αυτές οι μικρές κυρίες...Τις είχα από παιδί για παρέα γιατί κάποιοι χωρίς να με ρωτήσουν αν τις ήθελα φρόντισαν να μου τις φορτώσουν και να τις θρέψουν μια χαρα...
"Time and again I tell myself I'll stay clean tonight...But the little green wheels are following me...Oh no not again..."
Έκαναν κι άλλα χωρίς να με ρωτήσουν...
Έκαναν και κάποια άλλα που πρώτα με ρώτησαν,οφείλω να το ομολογήσω..Αλλά εγώ απαντούσα "Δεν πειράζει"...Δωστε μου συγχαρητήρια τώρα...Και γελάστε πάλι όλοι μαζί με αυτό το τρανταχτο γέλιο...
Δεν πειράζει όμως χαλάλι...(Νατο πάλι! Είμαι αδιορθωτη δε νομίζετε??)
Αδιοθωτή...
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
7 αλήθειες....
Στο παιχνίδι με προσκάλεσε η xipissa
Τι πρεπει να κάνω λοιπόν:να γράψω 7 αλήθειες για μένα,κάποιες κοινές κάποιες περίεργες κι ύστερα να προσκαλέσω άλλα 7 άτομα στο παιχνιδι...
Οι 7 αλήθειες μου:
1)Είμαι το πιο αφηρημένο πλάσμα του κόσμου...Κι επίσης δεν είμαι κα8όλου παρατηρητική...Οι φίλοι μου με φωνάζουν εξωγήινη διότι είμαι συνέχεια στον κόσμο μου...Από εκεί βγαίνει κ το oneiroparmenh
2)Σιχαίνομαι το λαχανί χρώμα...
3)Το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα γεμιστά της μαμας μου!!!
4)Είμαι άνθρωπος της υπερβολής κ των άκρων...Βρίσκω στην υπερβολή μια τεραστια γοητεία...Οτιδηποτε μη υπερβολικό το βρίσκω βαρετο...
5)Όταν ήμουν μικρή είχα φανταστικό φίλο κ τον φώναζα Μπαλά...Εβγαζα κ στιχάκια κ τραγουδούσα "Πάμε Μπαλά μου στο Παρίσι κ στο Λαγονήσι"...Πολύ psycho εεε??
6)Είμαι ερωτευμένη...Ναι είναι αλήθεια...
7)Λατρεύω το καλοκαίρι,σιχαίνομαι το κρύο κι ακόμη κι αν έχει καύσωνα δε νιώθω καθόλου άβολα ίσα-ίσα μου αρέσει.....
Κ τώρα η σειρά μου να προσκαλέσω κι εγώ...
Θα ήθελα λοιπόν να μάθω 7 αλήθειες από τους
in the sky
γιάννης
λάκης
σκορπίνα
Ελπίζω να μην έχουν προλάβει άλλοι να σας προσκαλέσουν...
Φιλάκια
Τι πρεπει να κάνω λοιπόν:να γράψω 7 αλήθειες για μένα,κάποιες κοινές κάποιες περίεργες κι ύστερα να προσκαλέσω άλλα 7 άτομα στο παιχνιδι...
Οι 7 αλήθειες μου:
1)Είμαι το πιο αφηρημένο πλάσμα του κόσμου...Κι επίσης δεν είμαι κα8όλου παρατηρητική...Οι φίλοι μου με φωνάζουν εξωγήινη διότι είμαι συνέχεια στον κόσμο μου...Από εκεί βγαίνει κ το oneiroparmenh
2)Σιχαίνομαι το λαχανί χρώμα...
3)Το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα γεμιστά της μαμας μου!!!
4)Είμαι άνθρωπος της υπερβολής κ των άκρων...Βρίσκω στην υπερβολή μια τεραστια γοητεία...Οτιδηποτε μη υπερβολικό το βρίσκω βαρετο...
5)Όταν ήμουν μικρή είχα φανταστικό φίλο κ τον φώναζα Μπαλά...Εβγαζα κ στιχάκια κ τραγουδούσα "Πάμε Μπαλά μου στο Παρίσι κ στο Λαγονήσι"...Πολύ psycho εεε??
6)Είμαι ερωτευμένη...Ναι είναι αλήθεια...
7)Λατρεύω το καλοκαίρι,σιχαίνομαι το κρύο κι ακόμη κι αν έχει καύσωνα δε νιώθω καθόλου άβολα ίσα-ίσα μου αρέσει.....
Κ τώρα η σειρά μου να προσκαλέσω κι εγώ...
Θα ήθελα λοιπόν να μάθω 7 αλήθειες από τους
in the sky
γιάννης
λάκης
σκορπίνα
Ελπίζω να μην έχουν προλάβει άλλοι να σας προσκαλέσουν...
Φιλάκια
Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
Τρίτη 12 Αυγούστου 2008
Ανασφάλειες...
Ανασφάλειες...
Μικρές ακροβάτριες στο σκοινί της καρδιάς...
Πότε άραγε θα μάθουν να ισορροπούν??
Πότε θα μάθουν να μην κουνούν τα χέρια τους άτσαλα ψάχνοντας κάπου να κρατηθούν??
Αφού το βλέπουν κι οι ίδιες πως δεν υπαρχει κανείς να στηριχθούν πάνω του...
Μοναξιά...
Τόσοι άνθρωποι γύρω που ξέρεις πως σε αγαπούν...
Εσύ όμως πως γίνεται να νιώθεις μόνος σου??Μισός??
Ναι το άλλο σου μισό είναι αυτό που σου λείπει...
Όμως πως το έκανες εσύ αυτό??Πως αφησες το άλλο σου μισό να φύγει??
Γιατί δεν έμεινες ολόκληρός???
Ψέμματα δεν ήσουν ποτέ ολόκληρος...Έτσι νόμιζες...
Ναι ακριβώς αυτό...Νόμιζες πως ήσουν ένας...
Και κατάλαβες πως δεν είσαι τώρα που βρήκες τον άλλο σου εαυτό...Που παρεπιπτόντως τώρα δεν είναι εδώ...
Έδωσε όμως την υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσει...
Και θα ξαναγυρίσει ναι...Όμως θα'ναι ο ίδιος??
Oh, oh my love
Oh my darling
I've hungered for your touch
A long and lonely time
And time goes by so slowly
And time can do so much
Are you still mine??
Θα είσαι άραγε ακόμη το μισό από εμένα?Η θα το έχω χάσει??
Μικρές ακροβάτριες στο σκοινί της καρδιάς...
Πότε άραγε θα μάθουν να ισορροπούν??
Πότε θα μάθουν να μην κουνούν τα χέρια τους άτσαλα ψάχνοντας κάπου να κρατηθούν??
Αφού το βλέπουν κι οι ίδιες πως δεν υπαρχει κανείς να στηριχθούν πάνω του...
Μοναξιά...
Τόσοι άνθρωποι γύρω που ξέρεις πως σε αγαπούν...
Εσύ όμως πως γίνεται να νιώθεις μόνος σου??Μισός??
Ναι το άλλο σου μισό είναι αυτό που σου λείπει...
Όμως πως το έκανες εσύ αυτό??Πως αφησες το άλλο σου μισό να φύγει??
Γιατί δεν έμεινες ολόκληρός???
Ψέμματα δεν ήσουν ποτέ ολόκληρος...Έτσι νόμιζες...
Ναι ακριβώς αυτό...Νόμιζες πως ήσουν ένας...
Και κατάλαβες πως δεν είσαι τώρα που βρήκες τον άλλο σου εαυτό...Που παρεπιπτόντως τώρα δεν είναι εδώ...
Έδωσε όμως την υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσει...
Και θα ξαναγυρίσει ναι...Όμως θα'ναι ο ίδιος??
Oh, oh my love
Oh my darling
I've hungered for your touch
A long and lonely time
And time goes by so slowly
And time can do so much
Are you still mine??
Θα είσαι άραγε ακόμη το μισό από εμένα?Η θα το έχω χάσει??
Δευτέρα 26 Μαΐου 2008
Παιχνιδάκι...(Άργησα αλλά τα κατάφερα!!)
Πριν καιρό η αγαπητή aggelika με κάλεσε σε ένα πολύ ωραίο παιχνιδάκι...
Πως θα έλεγες το "σ'αγαπώ" αν επρεπε να το πεις με ένα τραγούδι????
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική πάντα συνέδεα τα τραγούδια και κυρίως τους στίχους τους με τα συναισθηματα μου...Τη λέξη σ'αγαπώ θα μπορούσα να την εκφράσω με άπειρα τραγούδια...Εδώ είναι δυο από τα πιο αγαπημένα...
Πρώτον o david bowie στον οποίο μου είναι πολύ δύσκολο να κρύψω την αδυναμία μου...
Και ύστερα ο elvis costello στο I want you...Το μόνο πρόβλημα είναι οτι δεν κατάφερα να βρω κανένα αξιοπρεπές video για να ανεβάσω...
Με αυτά τα δύο κομμάτια εγώ θα έλεγα το σ'αγαπώ...
Πως θα έλεγες το "σ'αγαπώ" αν επρεπε να το πεις με ένα τραγούδι????
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική πάντα συνέδεα τα τραγούδια και κυρίως τους στίχους τους με τα συναισθηματα μου...Τη λέξη σ'αγαπώ θα μπορούσα να την εκφράσω με άπειρα τραγούδια...Εδώ είναι δυο από τα πιο αγαπημένα...
Πρώτον o david bowie στον οποίο μου είναι πολύ δύσκολο να κρύψω την αδυναμία μου...
Και ύστερα ο elvis costello στο I want you...Το μόνο πρόβλημα είναι οτι δεν κατάφερα να βρω κανένα αξιοπρεπές video για να ανεβάσω...
Με αυτά τα δύο κομμάτια εγώ θα έλεγα το σ'αγαπώ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
