Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

5 μήνες...Πολύ ή λίγο???

Μωωωωωωωωβ!!
Θα τα βάψω όλα μωβ τώρα που θα φύγω από εσένα...

Κουρτίνες, σεντόνια, τοίχους, χαλιά...

Και θα βυθιστώ σε αυτό το γλυκό σκοτάδι...
Που έχει τη γεύση της τούρτας σοκολατίνας που σε λιγώνει...
Τη γεύση που έχει ενα στριφτό τσιγάρο...Το ρουφάς, το ρουφάς νομίζεις πως σε γιατρεύει αλλά σε σκοτώνει...

Τοση σκοτεινιά θα μου πεις???Πως αντέχεις??
Είναι όπως έχεις μάθει...Όταν μαθαίνεις να βρίσκεις καταφύγιο στο σκοτάδι πάντα εκεί ξαναγυρνας...

Ο χρόνος...
"Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός" λέει ένα τραγούδι...
Μακάρι να είχε άδικο αυτός που το έγραψε...Αλλά δεν έχει...

Κι είμαι ακόμη μουδιασμένη, αυτό με σώζει...
Εκείνη η αγκαλιά πριν φύγω, καλό αναισθητικό αλλά πόσο να κρατήσει??
Τι να σου κάνει κι αυτή, μια είναι και μικρή εγώ θέλω δέκα τέτοιες κάθε μερα για να βρίσκω κουράγιο...

Θα προσπαθώ διαρκώς να γεμίζω το χρόνο μου με πράγματα για να ξεχνιέμαι...
Και θα είαμι πάντα μαζί με άλλους να αποσπούν τη σκέψη μου...
Αλλά τι αισιόδοξή που είμαι???Αφου το ξέρω τι θα γίνει...Θα μετράω πάλι τους μήνες, τις μέρες, τις ώρες...Τα ρολόγια και τα ημερολόγια θα είναι οι εχθροί...Δε θα βοηθάνε...
Αλλωστε έτσι δεν ήταν πάντα???Εχθροί...